Posetler agir. Ama bir kadin sokakta yürürken bir erkekten daha cok saygi uyandirabilir o agir posetlerle. Bedeniyle orantisiz posetler belki görene yeniden hatirlatir, bir kadinin hep tasidigi hayati. Ama o bir kadin olmadigina göre, bu gencecik haliyle himbil, bezgin bir adamdan baska bir sey degil simdi. Biraz kambur yürüyebilse elindekilerin bütün agirligini kollarina verebilecek. Ama yürüyemiyor, ilkokul ögretmeninin zamaninda kambur duran sirtina vurdugu cetveller bütün omurgasini bir ütü gibi düzlestirmis, istese de yapamiyor. En cok kollari agriyor, bir de parmaklari, posetlerin bütün tutamaclarini tutabilmek icin tirnaklari ayalarina yapismis.

Asansörde en üst kattaki muhasebecinin sekreteriyle karsilasiyor. Genc kiz onu görünce dügün sahiplerinin bütün nezaketiyle gülümsüyor, durusu düzeliyor birden. Omuzlari kalkiyor, basi nazikce öne dogru egiliyor. Adam posetleri asansöre birakiyor. O da gülümsüyor genc kiza. Ama gercekten kendisine mi gülümsedigini yoksa tartiya cikip agirliklarindan kurtuldugunu gören sisman kadinlarin keyfini mi yasadigini anlayamiyor kiz. Saginda solunda duran posetlerle beyaz taslarla cevrilmis incecik bir fidana benziyor adam.