Bir siir kitabina önsöz yazmak... Bir sair dostum su minval üzre bir seyler yazip paylasmisti sosyal medyada. -Biliyorsunuz, artik bir masada toplanmis, sohbet eden sairlerin fotografini cekmek cok güc, piyango vurmasi gibi bir sey hatta, cünkü sairleri artik ödül törenlerinde toplu fotograflarda bir arada görebiliyoruz. Neyse bu parantez cok uzadi. Benim de sorunum bu ya zaten- Siirin kurami hep olacak, ama kimse okumayacak, gibi bir seydi asagi yukari. Siirin kuraminin hep var oldugu dogrudur. Siirin de daim oldugu tartismasiz, ancak kuramin okunmadigi demlerden, siirin okunmadigi zamanlara coktan gectigimiz asikar bana kalirsa.
Bütün bunlari da bir tartisma alevlendirmek niyetiyle karalamiyorum, yanlis anlasimasin. Gerci tartisma alevlendirmek de güclesti bugün artik, herkes akademik görüslerini yazip cizip, herkes okusun, ama hic kimse cevap verip de bulasmasin istiyor tabiri caizse. Eh peki madem, bulasmayiz. Okur ve susariz. Ses etmez, laf atmayiz. Herkes bildigini okur ve okur bulamayan siirimiz yükselislere gecer, tipki öykücülügümüzün yükselisi gibi...
Ne dertliymisim Iste bu ahval ve serait altinda bile birinci vazifemiz siirdir, düsturuyla hala ve inatla siir kitabi yayinliyoruz. Gencecik sairler, taptaze siirler. Umut.
Siir, üzerine calisildikca ister istemez mekaniklesir ve tesadüfü yitirir. Iste Canborayda bulacaginiz samimiyet acemilikten ziyade siiri siir yapan o ses dizimleri tesadüfü silsilesinin sicakligini kavramis olmasi olacak. Ne güzel olacak. Olsun. Daim olsun. Siir icin olsun.
- Janset Karavin
