Her sey onun emektar Leicasinin objektifinden akan bembeyaz bir isikla baslar... Ve belli belirsiz gölgeler, insanda sersemletici bir göz dalmasi yaratan bu parlak isigin icinde önce karanlik siluetlere, sonrasindaysa bir sekilde bildigim yüzlere dönüsürler. Benimse elimden bir sey gelmez. Ancak cok ama cok yükseklerden düserken yasanabilecegini bildigim bir bas dönmesinin icinde bir görünüp bir kaybolan tüm o yüzleri izlerken, öylece kalakalirim. Beynimin dipsiz vadilerinde gezinen tüm o cocuk ve kadinlar, akip giden hayatlarini camin ardindan seyreden ihtiyarlar ve ihtiyarlarin arkasinda sahipsiz bir gölgeyi andiran yeni gelinler, bir anligina bana bakar ve tipki bir fotograftaki gibi hareketsiz durup gülümserler. Ben de gülümserim ama onlar, cok gecmeden icinden ciktiklari o harikulade beyaz isiga karisip yok olurlar. Sonra yerlerini yenileri alir ve bu böyle sürüp gider. Iste dudaklari düsmüs issizler, cenaze ugurlayan kederli anneler ve tüm bu olanlari uzaktan seyreden kedi ve köpeklerin yüzleriyle harmanlanmis camilerin, caddelerin, pencerelerin, dumanli kahvehanelerin, hastanelerin, eski kapilarin, Spil Daginin, yilki atlarinin ve bogulmus sehzadelerle, bu sehzadelerin Manisada yasamaya mahkm edilmis bahtsiz es ve cocuklarinin yattigi türbelerin ev sahipligi yaptigi bir yigin aninin arasinda, kendimi yeniden ve yeniden kaybederim...
