8 Yasinda ne kadar adaletsiz oldugunu ögrendigi hayatin bir parcasi daha olmaya hak kazanmisti Onur. Bedeninin agrilariyla yatagina uzanmis, ruhunun derinlerinden gelen aciyla da gözleri dolmustu. Gögüs kafesinin agrilari simdi kalp agrilarina dönüsmüstü.
Yalniz ve caresiz hissediyordu kendini. Buraya ait degildi ve olmamaliydi. Kafasina kadar cektigi yorganin altina girip icinde ne varsa dökercesine agliyordu sessizce. Her gözyasi hayata ve ailesine olan bagindan bir parca kopariyordu.
Her cocugun vardir bahcesinde cicekleri olan masum hayalleri.
Annesinin koynunda büyüyenlerin binbir renkli cicek bahceleri, annesizlerin bahcesinde ise sefkat cicekleri.
Adil olan bir sey vardi elbet; her cocuk cani acidiginda Anne dedi...
