Icimde dinmek bilmeyen bir sizi vardi, gözlerimin perdesinde sönmeyen bir ates, atesin ortasinda yanan iki yarali ruh
Onlar bizim ruhlarimizdi, bitmeyen bu yanginsa ikimizin
hak edilmis cezasiydi. Cikmaziydi, sonuydu, ucurumuydu
Ama sucluydu; kaderin sadece kendi avuclarinda olduguna inandi, en büyük günahini karanlik bir geceye hapsedebilecegini sandi, yanildi.
Ve sucluydum; cünkü hep sustum, sirtimi döndüm, kalbimi kapattim. Sonunda ikimiz icin, iki derin mezar kazdim.
Mecruh düsüncelerin elime tutusturdugu silahi önce ona,
sonra kendime dogrultacaktim. Iki ölüm gördügüm iki karanlik gece icin, iki kursunla bitirecektim isimizi.
Olmadi.
O silah sadece benim kalbimde patladi.
Bunu bana neden yapiyorsun diye sordu. Hicbir sey söyleyemedim. Kendi icinde maglup oldugu kacinci savasti bu Ben bileklerime kelepce takildiginda bile bu kadar tutsak hissetmemistim Benden daha ne istiyorsun
