Kutsal sanat teriminin anlam ve manev kullanimini sembolik icerigi ve metafizik ilkelere bagliligi araciligiyla tanimlayan böylesine önemli bir calisma, ancak Titus Burckhardt capinda bir ilim adaminin elinden cikabilirdi. Bu calismada Hinduizm, Hiristiyanlik, Islam, Budizm ve Taoizm sanati sunulmustur. Bu geleneklerde sanatin kurallari sadece mevcut eserlerden cikarilamaz; bilakis bu kurallar, temel metinler ve yasayan ustalarin örnekligi ile de teyit edilmelidir. Kutsal sanatin nihai amaci duygulari harekete gecirmek veya izlenimleri karsi tarafa aktarmak degildir; kutsal sanat bir semboldür ve bu bakimdan basit ve fitr araclari kullanir. Kutsal sanat isaret edici bir yapidan ibarettir, gercek objesi ifade edilemez. Kutsal sanat melek bir kökene sahipse, bunun sebebi modellerinin bicim-üstü gerceklikler yansitmasidir. Benzetmelerde yaratilisa -Ilahi sanata- dayanmak ve onu kullanmak suretiyle, kutsal sanat alemin sembolik tabiatini gösterir ve böylece insan ruhunu kaba ve gecici olgulara bagliligindan kurtarip özgürlestirir
