Giorgio Manganellinin 1990daki ölümünden hemen önce tamamladigi bu son romani, Platon ve Jung kesisimi bir metinle, ne günah isledigini bilmeyen bir adamin pesinden girmesi zor, cikmasi imkansiz bir yer olarak betimlenmis bir batakliga tasiyor okuru. Son Bataklik olarak anilan bu camur diyari daimi bir devinim ve baskalasim icinde hem baslangic hem de son oldugunu düsündürüyor. Kötücül bir tanri tarafindan yaratilmisa benzeyen bu korkunc, tiksinti verici ama bir o kadar da büyüleyici dünyada, isimsiz yolcu ve can yoldasi ati bir siginak bulacak midir Yoksa tüm bu yasananlar, sanrilar icindeki bir adamin sayiklamalarindan mi ibarettir