Evet, ben 17 Numara degildim. 17 Numara, Asirin yarattigi bir kurbandi. Ben Defne Karacaydim, sahnenin yaraticisiydim.
Asir ve cetesi, ölüm kapanina kisilir. Defne icinse karanlik günler biter, daha karanlik günler baslar. Bir yanda her seyden cok sevdigi ve kaybettigi babasi, bir yanda Asirin her seyden cok sevdigi ve kaybettigi kiz kardesi vardir. Defne, vicdani ve duygulari arasinda bir secim yapmak zorunda kalmistir.
Defne, sahip oldugu her seyin aslinda bir avuc yalandan ibaret oldugunu ögrenir. Asira karsi gardini indirdigi sirada kendiyle yüzlesmesinin vaktinin geldigini anlar.
Bu mücadele siyah ve beyazin degil, siyahla tozpembenin mücadelesidir. Artik her sey tersyüz olmustur.
Kimin kötü, kimin daha kötü oldugunu ögrenmenin vakti gelmistir.
imdi sahne degismistir ve perde yeniden acilmak icin hazir bekliyordur. Bu kez piyes, gercekler üzerine kuruludur. Gerceklerse bir katliamdan bile daha cok can yakacaktir.
