"Ne zor büyüttüm kendimi. Onca mutsuzluga basimi düsürmedim. Dünya savaslarinda yendim, yenildim. Ama hep kendime kaldim. Onca kötülüge ve ölüme sahit olarak yasamanin agirligi ne zordu. Kendime bu kadar agirken kimseye yük etmedim tasidiklarimi. Burnum dik dinledim herkesi. Gözyassiz aglamayi marifet bildim. Bir açarsam yüregimi, avaz avaz haykirirsam yok olu vermekten korktum. Sonra biri geldi öldürdü beni. Öldüm ben... Ne agirdi kadin-çocuk-masum ölümlerini bilmek. Ölümü bile cinsine ayirmak. Matematigi sirasi olmayan o kavrami zorla bir kaliba sokmak. Elimdeki kahveden anne olmanin agirliginda ezilmek. Bir köpege tecavüz edebilenle ayni havayi solumaktan utanmak. Gece yürüyüs yapan kadinin, korktugu için eline aldigi tas kadar agir olmak. Dayaktan morarmis Agri'li Melek gelinin ölümüne hafiflemek. Agaca asilan çocuklarin oraya uçarken takilmis oldugu hayalini zorla kurmak. Öz babasi tarafindan tecavüze ugrayan kadinin yasadiklari deyip... Öylece kalakalmak... Bireysel savaslar vermemiz gerekirken, biz hala kadin olarak sag kalabilmenin savasini veriyoruz. Size en derin hayat hikâyeleri yazmam gerekirken, kadinlarin çigliklarini ölümlerini yaziyorum. Kalanlarin ve gidenlerin altinda ezildigi hayatlari. Tüm ölenlerin ve yasarken korku içinde öldürdüklerinizin acisiyla yasiyoruz. Yakilan, kesilen, asilan, çöpe atilan bir yere sigdiramadiginiz kadinlari unutmuyorum. Siz de unutmayin!" Öznur Tosun Türk, hiçbir sinirlandirici sifata gerek duymadan sadece bir "kadin" olarak, yine o sifatlardan azade "kadin"i ve ilk anda fark edilmeyen siradan yasamini yazdi. Aynen gerçek hayatin kendisi gibi…