Gülmek, aslinda otoriteye karsi çikmaktir; farkindaliga erismek, kendi sanilarimizdan, bastirdigimiz duygulardan kurtulmak, özgürlesmektir. Aci ve üzüntüyle yogurulmus insanimiz, hayatin degersizligine ve zaaflarina zekâsinin ince ucu ile gülerek sorunlarina çözüm aramaktadir. Anadolu insani, mizahla mayalanmistir. Yokluk ve yoksullukla mücadele etmek zorunda kaldigi, psikolojisinin harap oldugu, sosyal ve siyasal sorunlarla bogustugu her dönemde kendini ifade edebilmek için mizahi bir silah olarak seçmis, haksizliklar ve zulüm karsisinda kendini mizah yoluyla savunmustur. Incili Çavus'un zekâsi ve açik sözlülügü, Nasrettin Hoca'nin nüktedanligi, Bektasi'nin hazir cevapliligi mizahin akli bir unsur olarak kabulünün asirlar öncesine dayandigini göstermistir bize. Mizahta büyük bir incelik, gizli bir felsefe, felsefi bir derinlik vardir ve mizahin amaci sadece güldürmek degil, derin ve ince duygular hissettirmek, düsündürmek, ayni zamanda ders vermektir. Mizah, sorunlar karsisinda çözüm arayan birey ve topluma elestirel bakis açisiyla yeni ve farkli çikis yollari sunar. Çünkü gülmek, bireyin özgürlüge açilan kapisidir; bir anlamda bastirilmis duygularinin disavurumudur. Ne de güzel söylemisti Aziz Nesin Usta ; ''Korku, en beseri duygudur. Benim iktidarlara baskaldirisimi görenlerden kimi beni korkusuz insan sandi. Oysa ben, korkarim. Ne var ki bende, baskalarina yararli olacaksa, dogru bildigimi, inandigimi söylemek, açiklamak duygusu, korku duygusuna her zaman üstün gelmistir. Korkarim, yine söylerim.'' Söyledim… Yine söyleyecegim…