Insani, tabiatin yarattigi en zayif varlik olarak tanimlayabiliriz; yaza kisa, sicaga soguga, kücük bir serce kadar bile dayanikli degildir. Bununla birlikte &;tabiatin yarattigi en muhtesem mucizedir de diyebiliriz.
Insan, kücük bir örnegi oldugu kainat ve icinde yasadigi tabiat karsisinda acizdir ama akli sayesinde kesif yapma yetisine de sahiptir. Disindaki tabiati oldugu kadar icindeki tabiati da kesfettigi ölcüde güclenir; bu gücü kullanarak dünyasini degistirebilir, dönüstürebilir, kendini yeniden yaratabilir.
Insan, kendi icine yaptigi yolculukta vicdanina ulasir; sevmeyi, sefkati, paylasmayi, gülmeyi, erdemleri cogaltip büyüterek mutlu olmayi kesfeder, bunlarin gücüne sahip olur ve bu gücü kullanir. Asil elde edilmesi gereken güc budur; bu güce ulasan insan kendini sevmeyi ögrenir, kendine olan güvenini artirir.
Insan ayni zamanda sosyal bir varliktir; tek basina aglayabilir ancak tek basina gülerek mutlu olamaz. Gülmekse kendini sevmekle, kendine güvenmekle ortaya cikan bir eylemdir.
Kendinizi kesfetmeniz, sevmeniz; kendinize güvenmeniz ve icten gelerek agiz dolusu gülmeniz dilegiyle
