Dünya mi kimildadi o sira, günes mi, agacin cekim gücü mü, bilemedi, ince bir günes huzmesi vurdu katilasmis bal damlasinin üzerine, yandaki agaclarin dallarindan siyrilip geldi, tozlariyla geldi, yesilleriyle geldi, mavileriyle, sari daha mi sari oldu o zaman, kivamli sari, bal sari, günesle doldu turuncu sari, günesle, gökle, yerle. Behcet Celik, sehirdeki bir kadinin hikayesini takip ediyor. Sözünü sakinmayan, zorunluluklarla kavgali, yalnizligiyla barisik, belirsizliklerden ürkmeyip güc devsiren, durup kalmayi degil hareket etmeyi siar edinmis bu kadin bir adamla tanisiyor. Kitaplardan ve siirden konustuklarinda kendisine hem yakin hem sinir bozucu gelen bu adamla karsilasmak, kadini cocuklugundan ve gencliginden unutamadigi üc sihirli anin bir benzerine mi götürecek ya da bu yol nereye varacak Turuncunun Kivami, dili, akisi ve ritmiyle anlatinin kendisinin basli basina bir karakter gibi ön planda oldugu bir roman.
