Edebiyata siirle baslamasina ragmen 1930larin ortasinda önce hikaye yazmaya yönelen, ardindan romancilikta karar kilan Kemal Tahir, gerek ardinda biraktigi devasa anlati külliyatiyla, gerekse Türkiyenin girift gercekligini disaridan degil iceriden, hazir kaliplarla degil kendi dinamikleri cercevesinde yorumlama yönündeki sira disi edeb gayretiyle, son asir Türk edebiyatinin en özgün -ve bir o kadar oyunbozan- yazarlari arasinda yer almaktadir. Bu noktada Kemal Tahirin, basta arkadaslari olmak üzere yakin cevresine yazmis oldugu mektuplar, bu edeb gayreti kavrayabilmek adina okunmasi ve incelenmesi gereken kaynaklardir.
Kemal Tahirin, genclik aski ve ilk esi Fatma Irfana yazdigi mektuplar ise tereddüt, endise ve yalpalamalarla gecen günlerin, cuvallayan edeb girisimlerin ve tezgahta kalan cok sayida projenin ardindan kendi edebiyat görüsünü elde eden, kahramanlarini gerceklikleri icinde sunmak icin izleyecegi yolu, hitap edecegi okur kitlesini ve onlarla kuracagi iliskinin niteligini belirlemis, sairlik iddiasiyla yola ciktigi günlerde edindigi dile tasarruf becerisini roman teknigine uyarlamayi basarmis bir yazarin dogumunu belgelemektedir. Bunun yaninda, Kemal Tahirin Nazim Hikmetle gecirdigi mahpushane günleri, esine olan sevgisi ve hangi sartlar altinda olursa olsun yitirmedigi umutlu ve kararli durusu da bütün ciplakligiyla bu mektuplarin satirlari arasinda okunabilmektedir.
Fatma Irfana Mektuplar, yalnizca biri Istanbulda ve mahpus, digeri Anadoluda ve özgür iki sevgilinin, Kemal Tahirin ve Fatma Irfanin hikayesini degil, onlarin gözünden modern Türk edebiyatinin kurulus evresini ve Cumhuriyet devrinin ilk yillarinin atmosferini de canli bir sekilde sunmasi itibariyla kültür tarihine merakli okurun önünde essiz bir firsat penceresi acmaktadir.
