Onun, arkamdan cevirdigi oyunlarin arasinda kovalamaca oynuyordum. Gerceklerin arkamdan geldigini görmeden kosuyordum. Bu oyunlarina takilmamaya, düsmemeye dikkat ederken pesimden hic ayrilmiyordu. Elbet düsecegimi biliyordu ve o gün, beni yok edecekti. Hayatimi kendi ellerimle parcalarken yavas yavas sona ulasmistim. Onunla beraber yürüdügüm bu yolda beni tüketmeyi basardi. Hemen ensemde nefesini hissediyordum. Acimayacakti ve mahvettigi hayatimla kazanacakti. Neler oldugunu bilmemek icini kemiriyor degil mi
